АЛЕЙ З СЕЛЯДЦОМ НА СНЯДАНАК
Вымачыць селядца, зняць скуру, выняць косткі, адрэзаць галаву і перакруціць мяса праз мясасечку. Сухую булку нацерці на тарцы, змяшаць з селядцом, патроху дадаючы алей. Калі маса згусне, выкласці яе на талерку і паставіць у халоднае месца.
Народныя прыказкі
(запісаныя ў вёсцы Пудзіна, у гміне Дакудава, Лідскага павету)
Як з міленькім пастаяць, то і ножкі ня баляць.
Як -- да любаго, то -- сцежкі, дарожкі, Як да нелюбаго, так дробныя сьлёзкі.
Каб чалавека пазнаць, трэба з ім бочку солі з’есьць.
Каб конь ведаў а сваей сіле, тоб яго нікто ў рукі ня ўзяў.
Калі боб цьвіце, а сабака ліняе, то і добры гаспадар хлеб ня мае.
Калі ня поп, то ня ўбірайся ў рызы.
Калі ўжо падаць, дык з добраго каня.
Каменя -- хоць забійся, вады хоць залійся, дроў хоць спаліся, а прыкупіўшы хлеба жыць можна.
Каждай матцэ свае дзеткі -- мілыя.
Каждыя граблі да сябе горнуць.
Кажды млын на сваё кола ваду цягне.
Кажды праўду любіць, ды ня кажды яе мая.
Крывоя ды дзюравае трудна выпрастаць.
Куравыя раны (трэба -- хаты) дыму не баяцца.
Ляпей як харошы наб’е, чым брыдкі пацалуя.
Ліхі сабака і на Бога брэша.
Ліжучы ня пад’ясі, а даганяючы ня пацалуяшся.
Лазьня чорна, а людзей бела мыя.
Малыя дзеткі -- малыя бедкі, а падрастуць дзеткі, падрастуць і бедкі.
Моладасьць -- буйнасьць, а буйнасьць дурносьць.
Мужык жонку любіць здаровую, а брат сястру багатую.
На ўсякую рэч ест свая прыказка.
На злодзею шапка гарыць.
Ня хацела быць сабачая нага на стале, няхай будзя пад сталом.
Ня хвалі каня запрагаючы, а дзеўкі прыбіраючы.
Ня кайся рана ўстаўшы, а малады ажаніўшыся.
Няма гораў бяз далінаў.
Ня слаўна хата вугламі, а -- пірагамі.
Паедзям, бабка, у чужую вёску, дык будзям ведаць, што робіцца ў нашай.
Панская хвароба -- беднаго здароўе.
Родная маці б’ючы ранаў ня наробіць, а мачыха гладзячы параніць.
Розум -- найлепшае багацце.
Слаўны бубен за горамі, а як збліжыцца, то роўны з намі.
Шануй адзежу ўдома, адзежа цябе -- у людзях.
Што край -- то абычай, што старана -- то навіна.